Ufacıktın, tefeciktin...

Canımız o kadar küçüktün ki her bebek gibi... Ellerini tutarken annen hep korktu... Babanın ellerine tüm bedenin sığardı ve o eller her zaman en rahat ettiğin en güzel uyuduğun yer oldu... Ayakların minicikti ama geleceği muhtemelen büyük olacaktı...
Babanneciğin senin için minyatür bir yelek ördü doğduktan sonra ufacıklığına yakışır kadar ufak ve güzel...
Minik bedenine karşın inadın hep büyük oldu, o elini hiç bir zaman sokamadık o pembe tulumunun içine... İnşallah büyüdüğünde inadın değil mantığın ve sağduyun herşeyin önüne geçer bitanemiz...
Kime çektiği belli olmayan gözlerin hep fıldır fıldır dönerdi...